اول در مورد غیبتم بگم ، شرمنده ی کاکتوس و زیتون جان که اومدن نبودیم ، نمیدونم چی میشه که آدم یوهو دچار خفگی میشه ، این در مورد کارهای اختیاری و لذت بخش مثل وبلاگ نوشتن هست تا کارهای مهم و ضروری، مثل یک چاه میمونه ، وقتی دو روز انجامش ندی مثل اینکه همش عمیق تر میشه ، ، هرچی دیرتر دوباره شروع کنی سختتر میشه ،مثل افسردگی ، وقتی شروع میشه واقعا تموم شدنش نمیدونی کی هست ، یک چیزی هم هست به اسم ترس از افسردگی ، کسی که قبلا توی اون چاه بوده تماما فوبیای برگشتن دوباره بهش و داره ، وقتی اثرات اولیه اش و میبینه میدونه دوباره داره شروع میشه ، ولی سعی میکنه به روی خودش نیاره ، ولی کاری از دستش بر نمیاد ، میافته توش ، حداقل ترسش میریزه ، حتی برای یک وبلاگ نوشتن ساده ، خلاصه اینکه امروز عزم ام و جزم کردم که بیام دوباره شروع کن ، میدونم وقتی یک دونه پست بگذارم  همه چیز خوب میشه .